De rode jurk

Ik heb mij nog nooit zo onzeker, dik en gegeneerd gevoeld. Het voelt echt alsof ik er

helemaal niet bij hoor.

Deze gedachtes gingen door mijn hoofd een aantal jaren geleden. Ik was toen 15 jaar en

samen met mijn familie op Corsica. Mijn moeder, mijn vader, mijn vriend en ik. We waren

daar om te genieten van een ontspannen vakantie en om bij te komen van alle drukte van

het afgelopen schooljaar.

De beruchte dag begon goed. We zouden naar het leuke stadje Ajaccio gaan. Mijn blik viel

op de mooie winkels als Sandro, Zadig en Voltaire en Maja. Ik vertelde mijn vriend dat ik

graag na de boottocht, die we zouden gaan maken, even bij wat winkeltjes met hem wilde

gaan kijken. We kwamen bij de haven aan en stapte op de boot. We hebben toen een tijdje

lekker gevaren, gesnorkeld en gezwommen. Vervolgens kwamen we weer terug in de haven.

Ik vertelde mijn ouders dat mijn vriend en ik even bij de winkelstraten willen kijken. Mijn

moeder had besloten om even op te splitsen en over twee uurtjes weer samen te komen bij het vertrekpunt van de boot. Ik had veel zin om even de Franse boetiekjes te bezoeken.

Eerst liepen we binnen bij Sandro. Mijn vriend vond daar vele mooie kledingstukken en

stond al snel in de paskamer. Voor de mannen was er veel diversiteit in kleding en ook in alle maten en kleuren. Nu wist ik vanuit mijn positie als sales medewerker bij Hudson’s Bay dat de kleding van Sandro mij niet zo mooi stond. Erg jammer aangezien ze een hele mooie zomercollectie hadden. Maar dat maakte verder niet uit, want er waren nog vele

kledingwinkels om een kijkje bij te nemen. We liepen de straat verder af langs Mango, Zara

en Lacoste. Toen we het einde van de straat naderden viel mijn oog op een etalage. In de

etalage hing de mooiste rode jurk die ik in mijn leven ooit had gezien. Mijn vriend zei “Die

zou je vast goed staan. Kom we gaan naar binnen, dan kun je hem passen”. Ik liep naar

binnen en zag op de gevel staan The Kooples. En daar hing hij, een mooie kanten, lange,

rode jurk. Met een split van beneden richting halverwege het bovenbeen en bij de

schouders hing de jurk off shoulder. De winkel zag er erg modern en netjes uit. Marmeren

vloeren, en muren, glazen vitrines voor de tassen, personeel in strakke pakken en een

wachter bij de deur. Ik voelde mij niet helemaal op mijn gemak omdat dit de eerste keer was dat ik in zo’n mooie zaak wat wilde gaan passen.

Ik vroeg aan een medewerker hoeveel de jurk kostte. De jurk kostte maar liefst 195 euro.

Volgens mij had het jurkje dat ik aanhad boven mijn bikini mij ongeveer 25 euro gekost. Ik

keek over mijn schouder richting mij vriend en hij zei : “Jij mag jezelf toch ook wel een

keertje verwennen. Vraag even of je hem mag passen?” Ik zat nog even te twijfelen, want ik

vond het wel erg veel geld. Ik keek nog even naar de jurk, ik had echter nog nooit eerder

zo’n mooie jurk gezien. Ik vroeg aan de medewerkster of ik de jurk even mocht passen. Ze

vroeg aan mij welke maat ik had. Ik gaf aan dat ik een maat 38 droeg. Ze haalde de jurk van

achteren voor mij op. De jurk was nog helemaal ingepakt in plastic en hing aan een satijnen

hanger. De medewerkster liep met mij mee en hing de jurk in het pashokje voor mij op. Toen ze wegliep begon ik te grinniken. Ik deed het gordijn open en zei tegen mijn vriend dat ik dit nog nooit had meegemaakt. Dat iemand de jurk in de paskamer ophangt en dat de jurk nog nooit eerder gepast was.

Ik begon mij uit te kleden en stapte in de jurk. Eerst mijn linker been, toen de rechter en ik

trok hem over de rest van mijn lichaam. Ik probeerde de rits aan de achterkant dicht te

maken maar ik kwam er niet helemaal bij. Ik keek in de spiegel en ik was verliefd. Ik dacht

deze jurk moet ik hebben. Ik riep mijn vriend en vroeg of hij mij even wilde helpen met de

rits. Hij probeerde hem dicht te ritsen maar hij ging niet helemaal dicht. Hij zei tegen mij:

“Anders vraag je toch even voor een maatje groter?” Ik wist ook eigenlijk wel dat Franse en

Italiaanse merken kleiner vallen en dat een Franse maat 38, vaak als een Nederlandse maat 36 valt. Ik liep de paskamer uit en zag daar een verkoopster staan. Het was een lange

slanke vrouw en had zo op de catwalk kunnen lopen. Ik vroeg aan de medewerkster of ik

een maat 40 zou mogen proberen. Ze keek mij toen een beetje raar aan en vertelde : “Sorry maar wij verkopen geen kleding boven de maat 38. Onze lijn gaat van maat 32 tot 38”. Ik dacht even dat dit alleen voor deze ene winkel gold. Dus ik vroeg haar of ze ergens anders in Frankrijk deze jurk nog verkochten in een maat 40. De verkoopster zei: “Meisje, wij, The Kooples, maken alleen kleding voor vrouwen die passen in een maat 32 tot en met 38”

Ik liep terug de paskamer in en wilde de jurk zo snel mogelijk uit doen. Ik vroeg mijn vriend

of hij de rits wilde openmaken en hij vroeg of ze weer een andere maat kwamen brengen. Ik reageerde kortaf en zei: “Nee, we gaan”. Op dat moment gingen er vele gedachtes door

mijn hoofd. Ik had mij nog nooit zo onzeker, dik en gegeneerd gevoeld. Ik keek in de spiegel

en begon mij af te vragen ben ik echt zo groot? Ik voelde mij onzeker, onzeker over mijn

lichaam. Ik had het gevoel dat ik nergens bij hoorde. Ik was zo verliefd op die jurk, maar ik

was er te dik voor. We liepen de winkel uit en ik had geen zin meer om verder te winkelen. Ik was erg teleurgesteld en verward..

En ik vroeg mij af, ben ik echt zo dik? Ik keek om mij heen in de winkel en ik was inderdaad

niet net zo dun als de andere vrouwen. Ik heb best forse bovenbenen door het jarenlange

schaatsen, maar echt dik vond ik mijzelf eigenlijk niet. Een paar dagen later begonnen die

gedachtes rond te gaan in mijn hoofd. Toen ik terug kwam op school begon ik ook anders te kijken naar mensen. Ik kwam er achter dat ik mijzelf begon te vergelijken of ik inderdaad

dikker was dan de ander. Ik begon minder te eten en meer te sporten. Ik vertelde mijzelf dat als ik dan was afgevallen ik mijzelf mocht belonen met de mooie rode jurk. Toen ik met mijn vriend een aantal dagen later had afgesproken en ik steeds sommige dingen niet wilde eten, werd hij boos. Hij wilde niet dat ik minder ging eten, dat was ongezond. Hij vond dat ik mooi was zoals ik ben en ik echt geen gewicht hoefde te verliezen.

Later die week begon ik mijzelf meer te realiseren dat het niet uitmaakte hoe dik of dun ik

was. Ik was gezond, gelukkig, vrolijk, dus wat maakt het uit als ik dan even niet binnen een

maatje 38 pas? Want wie heeft eigenlijk het recht om te bepalen dat ik met mijn maatje

38/40 niet goed genoeg ben. Ik laat mij niet meer lijden door bepaalde normen in de

maatschappij en al helemaal niet door een merk dat niet klaarstaat voor alle soorten

vrouwen. Ik heb vele mensen die om mij geven, van mij houden en mooi vinden voor wie ik

ben. Daar heb ik geen rode jurk van The Kooples voor nodig.

#pashokje #exclusie #rodejurk #mijnverhaal