Eén groep

Op een zonnige maandag middag stap ik op mijn fiets en fiets naar school. Ik weet dat het geen normale schooldag gaat worden, want de directeur heeft een kennismakingsmiddag georganiseerd. Dit terwijl het niet de eerste schooldag is, het schooljaar is namelijk al een paar weken geleden begonnen.

Ik fiets het schoolplein op en zie een grote groep leerlingen voor een gesloten schooldeur staan. Ik parkeer mijn fiets tegen een boompje en ga bij mijn vriendinnengroep staan. De directeur stapt de schooldeur uit en roept: ‘’Maak een groepje van 5 personen en loop samen naar de gymzaal, daar horen jullie wat jullie vandaag als één groep gaan doen”!

Nieuwsgierig maar toch ook een beetje verward lopen wij op een snel tempo naar de gymzaal. In de gymzaal aangekomen zie ik in het midden van de zaal een lang doorgetrokken rode lijn op de grond. De directeur en vijf andere docenten staan met hun hoofd naar beneden voor de rode lijn. Er ontstaat een kille stilte, je zou een speld kunnen horen vallen zo stil is het. Na een paar minuten stilte roept de directeur: ‘’Stap over de lijn als je een broer of zus hebt verloren”! Drie van de vijf docenten doet een stap naar voren. Ik zie dat de drie docenten omhoogkijken en het moeilijk hebben de tranen tegen te houden. Het wordt mij meteen duidelijk wat ik van de kennismakingsmiddag kan verwachten. Ik voel dat ik het toch echt spannend begin te vinden. Mijn mentor neemt een moment om ons uit te leggen wat wij gaan doen. Hij geeft aan dat wij ons veilig moeten proberen te voel en ons open moeten stellen om zo elkaar beter te leren kennen. De docenten van mijn school kwamen er namelijk achter dat er veel gepest wordt op school. Ook zien zij kleine groepen ontstaan die niet met anderen uit een andere groep willen werken of communiceren. Met de kennismakingsmiddag willen zij de leerlingen een kans geven om elkaar echt te leren kennen.

De middag vordert, er worden vele persoonlijke vragen gesteld. Vragen die mij emotioneel maken, maar ook vragen die ik liever niet wil beantwoorden. Toch merk ik dat de kille sfeer in de gymzaal naar een accepterende sfeer verandert. Ik kijk om mij heen en zie vele klasgenoten zich openstellen, huilen, soms nog gespannen kijken maar ook elkaar omhelzen. Dit is de eerste keer dat ik naar mijn klasgenoten kijk zonder groepjes te zien. Ik voel een brok in mijn keel. Waarom doen wij dit nu pas? Waarom accepteren wij elkaar nu pas? Waarom zien wij elkaar niet als één groep? Ik heb zoveel vragen maar geen antwoorden.

Ook ik besluit mij na een aantal minuten volledig open te stellen. De directeur geeft na een aantal vragen aan dat we bij de laatste vraag zijn aangekomen. Hij roept: ‘’Doe een stap over de lijn als je je niet thuis voelt op school”! Ik merk dat ik hier heel lang over moet nadenken.

Voel ik mij thuis op deze school? Voel ik mij eigenlijk wel thuis in dit land? Hoe voelt het om je thuis te voelen? Ik heb wel een thuis, mijn gezin. Waar ik mij veilig en geaccepteerd voel, waar ik mezelf kan zijn en waar ik bij hoor. Is dat wat er wordt bedoeld met jezelf thuis voelen op school?

Mijn mentor die ook voor de lijn staat ziet dat ik moeite heb om een stap te zetten. Ik aarzel. Hij zet zijn hand op mijn schouder en zegt in mijn oor: ‘’Het is goed’’. Ik kijk hem aan en geef een knik. Dit had ik nodig. Het is goed om jezelf uit te spreken. Het is goed om de waarheid te vertellen, ondanks dat je anderen misschien teleurstelt.

Op dit moment schaam ik mij tegenover mijn school. Ik had graag de stap niet willen zetten. Maar het is de waarheid. Dus ik doe vastbesloten een stap over de rode lijn en kijk op. Iedereen heeft een stap over de lijn gezet. Ik realiseer mij dat ik niet de enige ben, dat meerdere mensen zich niet thuis voelen op school.

Ik zie dat de directeur het even moeilijk heeft en hoor hem zeggen: ‘’Bedankt voor jullie eerlijkheid, dit moet en gaat veranderen en dit gaan wij samen als één groep doen!’’ Er klinkt hard gejuich.

#diversiteit #inclusiviteit #mijnverhaal